مگذار که عشق، به عادت دوست داشتن تبدیل شود!
مگذار که حتی آب دادن گلهای باغچه، به عادت آب دادن گلهای باغچه بدل شود!
عشق، عادت به دوست داشتن و سخت دوست داشتن دیگری نیست، پیوسته نو کردن خواستنیست که خود پیوسته، خواهان نو شدن است و دگرگون شدن.
تازگی، ذات عشق است و طراوت، بافت عشق.
شبی با بید می رقصم، شبی با باد می جنگم
که چون شببو به وقت صبح، من بسیار دلتنگم
مرا چون آینه هر کس به کیش خود پندارد
و الّا من چو می با مست و هشیار یکرنگم
شبی در گوشه ی محراب قدری ربّنا خواندم
همان یک بار تار موی یار افتاد در چنگم
اگر دنیا مرا چندی برقصاند ملالی نیست
که من گریاندهام یک عمر دنیا را به آهنگم
به خاطر بسپریدم دشمنان! چون نام من عشق است
فراموشم کنید ای دوستان! من مایۀ ننگم
“مرا چشمان دل سنگی به خاک تیره بنشانید”
همین یک جمله را با سرمه بنویسید بر سنگم
عمیق ترین کلمه “عشق” است
به آن ارج بنهیم
بی رحم ترین کلمه “تنفر” است
آن را از بین ببریم
سرکش ترین کلمه “هوس” است
با آن بازی نکنیم
خود خواهانه ترین کلمه “من” است
از آن حذر کنیم
ناپایدارترین کلمه “خشم” است
آن را فرو ببریم
بازدارترین کلمه “ترس” است
با آن مقابله کنیم
با نشاط ترین کلمه “کار” است
به آن بپردازیم
پوچ ترین کلمه “طمع” است
آن را در خود بکشیم
سازنده ترین کلمه “صبر” است
برای داشتنش باید دعا کنیم
روشن ترین کلمه “امید” است
به آن امیدوار باشیم
ضعیف ترین کلمه “حسرت” است
توجهی به آن نداشته باشیم
تواناترین کلمه “دانش” است
آن را فراگیریم
محکم ترین کلمه “پشتکار” است
ایکاش آن را داشته باشیم
سمی ترین کلمه “غرور” است
باید در خود بشکنیمش
سست ترین کلمه “شانس” است
به امید آن نباشیم
شایع ترین کلمه “شهرت” است
دنباله رو آن نباشیم
لطیف ترین کلمه “لبخند” است
آن را همیشه حفظ کنیم
حسرت انگیز ترین کلمه “حسادت” است
از آن فاصله بگیریم
ضروری ترین کلمه “تفاهم” است
سعی کنیم آن را ایجاد کنم
سالم ترین کلمه “سلامتی” است
به آن اهمیت بدهیم
اصلی ترین کلمه “اطمینان” است
به آن اعتماد کنیم
بی احساس ترین کلمه “بی تفاوتی” است
مراقب آن باشیم
دوستانه ترین کلمه “رفاقت” است
از آن سوء استفاده نکنیم
زیباترین کلمه “راستی” است
با آن روراست باشیم
زشت ترین کلمه “دورویی” است
یک رنگ باشیم
ویرانگرترین کلمه “تمسخر” است
دوست داری با تو چنین کنند؟
موقرترین کلمه “احترام” است
برایش ارزش قایل شویم
آرام ترین کلمه “آرامش” است
امید داشته باشیم تا به آن برسیم
عاقلانه ترین کلمه “احتیاط” است
حواسمان را جمع کنیم
دست و پاگیرترین کلمه “محدودیت” است
اجازه ندهیم مانع پیشرفتمان بشود
سخت ترین کلمه “غیرممکن” است
باور کنیم که وجود ندارد
مخرب ترین کلمه “شتابزدگی” است
مواظب پل های پشت سرمان باشیم
تاریک ترین کلمه “نادانی” است
آن را با نور علم روشن کنیم
کشنده ترین کلمه “اضطراب” است
آن را نادیده بگیریم
صبورترین کلمه “انتظار” است
منتظرش باشیم
بی ارزش ترین کلمه “انتقام” است
بگذاریم و بگذریم
ارزشمندترین کلمه “بخشش” است
سعی خودمان را بکنیم
قشنگ ترین کلمه “خوشروئی” است
راز زیبائی در آن نهفته است
تمیزترین کلمه “پاکیزگی” است
رعایت آن اصلا سخت نیست
رساترین کلمه “وفاداری” است
چه خوب است سر عهدمان بمانیم
تنهاترین کلمه “گوشه گیری” است
بدانیم که همیشه جمع بهتر از فرد بوده
محرک ترین کلمه “هدفمندی” است
زندگی بدون هدف، واهی پیمودن است
و هــدفمنــدتـرین کلــمه “موفقیت”است
پس همه با هم پیش به سوی موفقیت
walk with me in love
talk to me
about what you cannot say to other
laugh with me
even when you feel silly
cry with me
when you are most upset
share with me
all beautiful thing in life
creat with me
dreams the follow
have fun with me
in whatever we do
work with me towards common goals
dance with me
to the rhythm of our love
walk with me throughout life
let us hug each other
at every step in our journey
forever
in love
عاشقانه همراه من گام بردار
به من از آن بگو
که توان گفتنش به دیگری را نداری
بامن بخند
حتی آن گاه که احساس حماقت می کنی
با من گریه کن
آن گاه که در اوج پریشانی هستی
تمام زیبایی های زندگی را
بامن شریک باش
ودرکنارمن
باتمام زشتی های زندگی ستیزکن
بامن
رویاهایی را بیافرین تا به دنبال آنهارویم
درشادی هرچه می کنم
شریک باش
برای رسیدن به آرزوهایمان یاریم کن
با آهنگ عشق مان با من برقص
بیادر سراسر زندگی درکنار همگام برداریم
بیا تا ابد در هر قدم این سفر
یکدیگر را درآغوش بگیریم
اومدم کنار یه جاده باریک پر از دارو درخت ساکت ایستادم
جادش مثل خونه های متروکه بود انگار با ماشینا قهر بود
دریغ از حتی یه نشونه کوچیک روی خاکاش که دلگرمت
کنه به یه رد پا .فهمیدم من و جاده انگار خیلی به هم
شبیه بودیم شاید به خاطر همین بود که بهم اجازه
داده بود که کنارش بایستم.خیلی وقته که خودمو
مثل این جاده تنها کردم ولی هرچی که فکر میکنم
بیششتر به این نتیجه میرسم که تنهایی خیلی هم
بد نیست چون آدم هیچ وقت تنها نیست همیشه
خاطره های تلخ و شیرین گذشته همراهش هست
که گاهی به یاد آوردنه خوشیا ناگاه خنده روی لبای
خوشکیدمون سبز میکنه گتهی هم یاد غما اشک
چشامونو آویزون میکنه.و این یعنی اینکه هنوز هستی
وقتی احساس داری پس تنها نیستی.......
میتونی مثل این جاده بلند باشی و تنها شاید من تو ذهن
جاده یه خاطر تلخ یا شیرینه گذشته بودم که حالا تو خیالش
کنارش ایستاده بودم....