اومدم کنار یه جاده باریک پر از دارو درخت ساکت ایستادم

جادش مثل خونه های متروکه بود انگار با ماشینا قهر بود

دریغ از حتی یه نشونه کوچیک روی خاکاش که دلگرمت

کنه به یه رد پا .فهمیدم من و جاده انگار خیلی به هم

شبیه بودیم شاید به خاطر همین بود که بهم اجازه

داده بود که کنارش بایستم.خیلی وقته که خودمو

مثل این جاده تنها کردم ولی هرچی که فکر میکنم

بیششتر به این نتیجه میرسم که تنهایی خیلی هم

بد نیست چون آدم هیچ وقت تنها نیست همیشه

خاطره های تلخ و شیرین گذشته همراهش هست

که گاهی به یاد آوردنه خوشیا ناگاه خنده روی لبای

خوشکیدمون سبز میکنه گتهی هم یاد غما اشک

چشامونو آویزون میکنه.و این یعنی اینکه هنوز هستی

وقتی احساس داری پس تنها نیستی.......

میتونی مثل این جاده بلند باشی و تنها شاید من تو ذهن

جاده یه خاطر تلخ یا شیرینه گذشته بودم که حالا تو خیالش

کنارش ایستاده بودم....

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: