آه از این زمان....این غارتگر غریب.....
گاهی همه چیز را به یغما می برد...بی آنکه چیزی از تو باقی بماند...
و تو تنها می نشینی به نظاره ی این درد....
و چه تلخ است این به نظاره نشستن را....
خاکستر آرزوهایت را باد می برد....به دور دست ها.....
پایان بازی زندگی برای سادگی باختن است.....
همه چیز را می بازی اگر نیرنگ ندانی.....
چه زیبا نقش آفرینی می کنند صورتکها در مقابل تو....
و تو رو به بازی می گیرند....با تمام بی رحمی......
اما در انتها تو می مانی و دردهایت.....
تو می مانی و فاصله ی یک زندگی را حسرت و در نهایت پوچی........
وچه تلخ و دردناک است پایان پوچی.......
سوخت دمامدم ، جوانه های نشاطم
ریخت پیاپی شکوفه های امیدم.
تشنه تر از برگ
خسته تر از سنگ
گم شده ،سر گشته ، در سراب رهایی
مرگ دلم را ندیده بودم
دیدم.
نظرات شما عزیزان:
